Potrzos
Analizie poddano 420 kart z lat 1969–2022
Płóciennik J. 2022. Breeding biology of the Common Reed Bunting Emberiza schoeniclus: an analysis of Polish nest records, Ringing & Migration, 37: 73-77. DOI:10.1080/03078698.2023.2242053
Lemańska E. 2012. Ekologia rozrodu potrzosa Emberiza schoeniclus w Polsce – analiza kart gniazdowych. Praca magisterska. Promotor: dr Bartłomiej Sklepowicz
Siedlisko
Przeważającą część gniazd znaleziono w zbiorowiskach roślinności nad wodami. Najczęściej były to podmokłe łąki (38,1%), trzcinowiska (29,9%) i turzycowiska (21,3%).
Miejsce umieszczenia gniazda:
Najczęściej gniazda były budowane w turzycach (36,6%), w trawach (33%) lub w trzcinie (12,3%). Spośród traw często były to mozga trzcinowata, manna mielec lub bliźniczka psia trawka. 4,8% gniazd znaleziono w krzewie. Średnia wysokość roślinności w pobliżu gniazda wynosiła 80,9 cm. Jeśli chodzi o sposób umieszczenia gniazda, najczęstsze lokalizacje to kępy roślinności (64,6%) oraz gniazda położone bezpośrednio na ziemi (20,2%). Wraz z sezonem potrzosy budowały gniazda coraz wyżej.
Wysokość umieszczenia gniazda
Gniazda były umieszczane na wysokości 0–80 cm (średnio 13,4 cm) nad ziemią.
Terminy przystępowania do lęgu
W najwcześniejszym lęgu pierwsze jajo zostało złożone 12 kwietnia, a w najpóźniejszym 9 lipca. Szczyt składania jaj przypadał na pierwszą dekadę maja.
Wielkość zniesienia
Zniesienia zawierały od 3 do 7 jaj, średnio 4,7 jaja. Najczęściej w gnieździe było 5 jaj (64,5% lęgów), następnie 4 jaja (24,2%), 6 jaj (8,1%) i 3 jaja (3,2%). Liczba jaj w zniesieniu zmniejszała się wraz z zaawansowaniem sezonu.
Straty gniazdowe
Ponad połowa lęgów (54,3%) uległa całkowitemu zniszczeniu. Lęgi z jajami były niszczone nieco częściej niż lęgi z pisklętami. Najczęstszą przyczyną było drapieżnictwo (61%). Blisko 20% lęgów zostało porzuconych przez rodziców. Inne przyczyny to wykaszanie łąk lub wypalanie i zalanie gniazda przez podniesienie się poziomu wody.
