Dymówka
Analizie poddano 1570 kart z lat 1970–2008.
Czechowski P. 2010. Ekologia rozrodu dymówki Hirundo rustica w Polsce – analiza kart gniazdowych. Ornis Polonica 3: 171–181.
Siedlisko
Tereny wiejskie i podmiejskie.
Miejsce umieszczenia gniazda:
Najczęściej w budynkach, w szczególności w budynkach gospodarczych (81%). Tylko 2% stanowiły gniazda na zewnątrz budynków. Oprócz tego znajdowano gniazda w bramach, pod mostami, w bunkrze i innych miejscach. Gniazda w budynkach były najczęściej umieszczone na belkach lub przy belkach podtrzymujących strop (33,2%), a także przytwierdzone bezpośrednio do ściany (22,8%), najczęściej pod samym sufitem.
Wysokość umieszczenia gniazda
Od 1,2 m do 15 m (w wysokich stodołach) nad ziemią; średnio na wysokości 2,6 m.
Terminy przystępowania do lęgu
Tylko w czterech przypadkach pierwsze jajo zostało złożone w kwietniu. W najwcześniejszym lęgu pierwsze jajo zostało złożone 18 kwietnia 1989 r., a w najpóźniejszym 11 sierpnia 1991 r. Część ptaków wyprowadzała dwa lęgi w sezonie. Odnotowano dwa szczyty składania jaj; pierwszy przypadał na trzecią dekadę maja, a drugi na pierwszą dekadę lipca (prawdopodobnie drugie lęgi). Istnieje niewielka, ale istotna statystycznie tendencja do coraz szybszego rozpoczynania lęgów wraz z upływem lat.
Wielkość zniesienia
Od 1 do 8 jaj, najczęściej 4 – 6 jaj (91,2% lęgów), średnio 4,6 jaja. Liczba jaj malała wraz z upływem sezonu lęgowego.
Straty gniazdowe
Sukces gniazdowy wyniósł prawie 87%. Lęgi z jajami były niszczone niewiele częściej (8,1%) niż lęgi z pisklętami (5,2%). Najczęstszą przyczyną strat było porzucenie jaj, martwe pisklęta lub ubytek jaj lub piskląt oraz zniszczenie gniazd. W trzech przypadkach przyczyną strat była kukułka. Straty częściowe były niewielkie, najczęstszą przyczyną było niewyklucie się jaj. Przeciętnie, między złożeniem jaj a wylotem podlotów lęgi były redukowane o 0,5 pisklęcia.
