Raniuszek
Analizie poddano 197 kart z lat 1968–1999
Wesołowski T., Czuchra M. 2000. Ekologia rozrodu raniuszka Aegithalos caudatus – analiza polskich kart gniazdowych. Notatki Ornitologiczne 41: 103–113.
Siedlisko
Głównie lasy (80%), parki miejskie i zadrzewienia. Aż 1/3 gniazd znajdowała się w lasach podmokłych.
Miejsce umieszczenia gniazda:
Najczęściej były umieszczone przy pniu (w odrostach lub w pnączach – 33%), w rozwidleniu konarów (32%) lub wśród cienkich gałązek (34%). W przypadku gniazd w roślinności iglastej dominowały gniazda wśród gałązek (73%), natomiast w roślinności liściastej najczęstsze były gniazda w rozwidleniach konarów (71%). Ponad 53% gniazd znajdowało się na drzewach i krzewach liściastych, ponad 1/3 na drzewach i krzewach iglastych, a 12,6% w pnączach (np. w chmielu). Najczęściej wybieranym gatunkiem był świerk.
Wysokość umieszczenia gniazda
Od zaledwie 10 cm do aż 35 m nad ziemią. W Białowieskim Parku Narodowym gnieździły się wyłącznie wysoko (16–35 m, średnia 24 m), na pozostałym obszarze Polski prawie 2/3 gniazd znajdowano na wysokości do 2 m.
Terminy przystępowania do lęgu
Budowę gniazda mogą zacząć już w lutym. W najwcześniejszym lęgu pierwsze jajo zostało złożone 28 marca 1990 r., a w najpóźniejszym między 16 a 26 maja 1987 r. Szczyt składania przypadał na pierwszą połowę kwietnia.
Wielkość zniesienia
Najczęściej 8–12 jaj, średnio 9,8 jaja. Wielkość zniesienia malała wraz z upływem sezonu lęgowego.
Straty gniazdowe
Ponad połowa lęgów (76%) uległa całkowitemu zniszczeniu. Lęgi z jajami były niszczone częściej (73%) niż lęgi z pisklętami (35%). Najczęstszą przyczyną było drapieżnictwo (70% strat całkowitych).
