Cierniówka
Analizie poddano 408 kart z lat 1968–2013
Chachulska J., Turzańska K., Borowiec M. 2014. Biologia rozrodu cierniówki Sylvia communis w Polsce – analiza kart gniazdowych. Ornis Polonica 55: 227–239.
Siedlisko
Najczęściej w krajobrazie rolniczym (33,2%), w miejscach gęsto porośniętych roślinnością zielną i/lub krzewami.
Miejsce umieszczenia gniazda:
Najczęściej w gąszczu roślinności, głównie w krzewach (47%) oraz w połączeniu krzewów z roślinnością zielną lub trawiastą. Konstrukcja gniazda opierała się na elementach roślin, często była wciśnięta między łodygi czy pędy.
Roślinność wykorzystana do podtrzymania gniazd należała do 42 taksonów, ale większość gniazd była budowana w jeżynach i malinach (24%) oraz w trawach (16%). Spośród krzewów dominowały gatunki posiadające kolce.
Wysokość umieszczenia gniazda
Od położonych na ziemi do 2,5 m nad ziemią, ale ponad 3/4 gniazd znajdowało się na wysokości do 60 cm (mediana 40 cm).
Terminy przystępowania do lęgu
W najwcześniejszym lęgu pierwsze jajo zostało złożone 19 kwietnia 1987 r., a w najpóźniejszym 21 lipca 1990 r. Szczyt składania przypadał na drugą połowę maja. Na zachodzie kraju cierniówki przystępowały do lęgów istotnie wcześniej niż na wschodzie.
Wielkość zniesienia
Od 3 do 6 jaj, najczęściej 5 jaj, średnio 5,1 jaja. Zniesienia zawierające 5 jaj stanowiły 58%, a 6 jaj 25%. Wielkość zniesienia malała wraz z upływem sezonu lęgowego.
Straty gniazdowe
Ponad połowa lęgów (51%) zakończyła się wylotem młodych. Zniszczeniu uległo 21% lęgów z jajami i 25% z pisklętami. Straty najczęściej spowodowane były drapieżnictwem (co najmniej 55,5% strat). Opisano jeden przypadek pasożytnictwa lęgowego kukułki. Sukces lęgowy był większy w siedliskach w pobliżu wód oraz w krajobrazie rolniczym, a najniższy w zadrzewieniach.
