Szczygieł
Analizie poddano 266 karty z lat 1971–2003.
Reszczyńska J. 2004. Biologia rozrodu szczygła Carduelis carduelis – analiza polskich kart gniazdowych. Praca magisterska. Promotor prof. dr hab. Tomasz Wesołowski
Siedlisko
Gniazda znajdowano głównie w parkach, zadrzewieniach śródpolnych, alejach, sadach i ogrodach. 29% gniazd znaleziono w bezpośrednim sąsiedztwie zabudowań.
Miejsce umieszczenia gniazda:
Gniazda znajdowano na co najmniej 35 gatunkach drzew i krzewów, w większości na liściastych. Większość gniazd umieszczonych było na drzewach (81%). Blisko ¼ gniazd zbudowana była na drzewach lub krzewach owocowych. Gatunki drzew lub krzewów, na których budowały gniazda różniły się w zależności od siedliska, ale najwięcej gniazd znaleziono na jabłoniach i gruszach, dzikim bzie, świerku, olszy, kasztanowcu. Na początku sezonu szczygły częściej wybierały drzewa iglaste niż kolejnych miesiącach. Niemal wszystkie gniazda znajdowały się w koronie drzew. Najczęściej były umieszczone w zewnętrznej części korony na końcu gałęzi.
Wysokość umieszczenia gniazda
Od pół metra nad ziemią do wysokości 18 m, średnio na 4,8 m.
Terminy przystępowania do lęgu
Szczygły zaczynały składanie jaj od połowy kwietnia, a szczyt składania przypadał na maj. W najwcześniejszym lęgu pierwsze jajo zostało złożone 27 kwietnia, a w najpóźniejszym w połowie sierpnia.
Wielkość zniesienia
Zniesienia zawierały od 3 do 7 jaj, najczęściej 5 jaj.
Straty gniazdowe
59% lęgów zakończyło się wylotem młodych z gniazda. Największe straty odnotowano w lęgach rozpoczętych w kwietniu, a najmniejsze w czerwcu i w lipcu. Najczęstszą przyczyną strat było drapieżnictwo (67% strat całkowitych). Drugą ważną przyczyną było porzucenie lęgu. Częściej były porzucane lęgi z jajami niż z pisklętami. W zrabowanych gniazdach drapieżniki zazwyczaj nie zostawiały żadnych śladów, podczas kontroli obserwowano puste i nieuszkodzone gniazdo.
