Trzciniak
Analizie poddano 398 kart z lat 1969–2000.
Ścigalska M. 2003. Ekologia rozrodu trzciniaka Acrocephalus arundinaceus – analiza polskich kart lęgowych. Praca magisterska.
Promotor prof. Dr hab. Andrzej Dyrcz
Siedlisko
Głównie trzcinowiska porastające brzegi jezior (51%) i stawów (38%).
Miejsce umieszczenia gniazda:
93% gniazd znajdowano w trzcinach. Pozostałe gniazda były umieszczone w pałce lub tataraku, 6 gniazd na krzewach, a jedno w zbożu (w życie). Gniazda były przymocowane do co najmniej trzech trzcin, najczęściej do 4–5 źdźbeł. Wśród starych trzcin gniazda były przymocowane do większej liczby łodyg niż wśród młodych trzcin.
Wysokość umieszczenia gniazda
Ponad połowa gniazd była umieszczona na wysokości od 40 do 80 cm nad wodą. Na wysokości większej niż 1,2 m budowały tylko pojedyncze pary.
Terminy przystępowania do lęgu
Trzciniaki zaczynały składanie jaj od początku maja, a szczyt składania przypadał na trzecią dekadę maja i pierwszą dekadę czerwca. W najpóźniejszym lęgu pierwsze jajo zostało zniesione 17-18 lipca 1982 r.
Wielkość zniesienia
Zniesienia zawierały od 2 do 6 jaj, najczęściej 5 jaj. Wielkość zniesienia malała wraz z sezonem.
Straty gniazdowe
Ponad 70% lęgów zakończyło się wylotem młodych z gniazda. Najczęstszą przyczyną strat było drapieżnictwo (58%). W zrabowanych gniazdach drapieżniki zazwyczaj nie zostawiały żadnych śladów, podczas kontroli obserwowano puste i nieuszkodzone gniazdo. W 10% przypadków przyczyną było pasożytnictwo kukułki. Dość często gniazda były porzucane przez rodziców i/lub znajdowano w nich martwe pisklęta.
