
Zięba
Analizie poddano 687 kart z lat 1969–1984.
Krupa I. 1986. Biologia rozrodu zięby Fringilla coelebs w Polsce na podstawie analizy kart gniazdowych. Praca magisterska pod kierunkiem prof. dr. hab. Andrzeja Dyrcza.
Siedlisko
W lasach, zadrzewieniach, alejach. Liczne były również karty gniazdowe z środowisk synantropijnych.
Miejsce umieszczenia gniazda:
Gniazda znajdowano na ok. 40 gatunkach roślin, na drzewach liściastych (40%), drzewach zimozielonych (39%) oraz na krzewach (20%). Spośród drzew zimozielonych zięby wykorzystywały dwa gatunki: świerk i sosnę, spośród liściastych: olszę, brzozę i grab, natomiast wśród krzewów najczęściej budowały gniazda na bzie czarnym oraz jałowcu. Odsetek gniazd umieszczonych na roślinach zimozielonych był największy na początku sezonu, przed pojawieniem się liści.
Najczęściej gniazda były umieszczone przy pniu drzewa, następnie na bocznej gałęzi oraz w rozwidleniu.
Wysokość umieszczenia gniazda
Od zaledwie 50 cm do 15 m nad ziemią, najczęściej na wysokości 1-3 m.
Terminy przystępowania do lęgu
Sezon lęgowy rozpoczynał się w pierwszej dekadzie kwietnia i trwał do końca czerwca. Szczyt przystępowania do lęgów przypadał na trzecią dekadę kwietnia i pierwszą dekadę maja. Przystępowanie do lęgów rozpoczynało się wcześniej w południowej niż północnej części Polski.
Wielkość zniesienia
Najczęściej 4–5 jaj, maksymalnie 7 jaj, średnia 4,5 jaja.
Straty gniazdowe
Udatność lęgów wynosiła zaledwie 22,5 %. Lęgi z jajami były niszczone dwukrotnie częściej (65%) niż lęgi z pisklętami (36%). Najczęstszą przyczyną było drapieżnictwo (ponad 80% przypadków strat). Drugim istotnym czynnikiem było porzucenie lęgów z jajami lub martwe pisklęta w gnieździe.